29 Ağustos 2014 Cuma

Le Congrès Extraordinaire du CHP


Après la dernière défaite face à « Monsieur Invincible » Recep Tayyip Erdoğan lors de l’élection Présidentielle qui s’est déroulé plus tôt dans ce mois, le plus grand parti de l’opposition en Turquie, le CHP (Parti Républicain du Peuple) organisera un congrès extraordinaire les 5 et 6 septembre. Le congrès donnera lieu à une compétition présidentielle entre le chef actuel du parti Monsieur Kemal Kılıçdaroğlu (66) et le chef de l’aile parlementaire Monsieur Muharrem İnce (50).
Kemal Kılıçdaroğlu
Monsieur Kılıçdaroğlu, le favori pour le moment, a été élu président du parti en 2010 après un scandale sexuel visant le chef du parti Deniz Baykal. Surnommé « le Ghandi Turc » par Le Monde, Kılıçdaroğlu était la vedette en ascension de la gauche turque avec ses luttes contre les corruptions de l’AKP (Parti de la justice et du développement). Mais après quatre années de présidence au sein du parti, Monsieur Kılıçdaroğlu est moins populaire et plus faible dans la scène politique. Ressemblent au Président Français, Monsieur François Hollande, dans le cadre de sa personnalité intègre mais son manque de charisme, Kılıçdaroğlu a perdu trois élections contre Erdoğan et pourtant a aussi réussi à augmenter le nombre de vote de son parti de 20-23 % à 26-28 %. A présent, Kılıçdaroğlu va essayer de convaincre les déléguées du parti encore une fois lors du congrès extraordinaire qui se déroulera la semaine prochaine avec l’espoir de remporter face à Monsieur Ahmet Davutoğlu, le nouveau chef de l’AKP. Le côté faible de Kılıçdaroğlu est de présenter un programme politique logique et compréhensif faisant appelle à tous les partis de l’opposition dans le pays qu’ils soient laïques, Kémalistes, sociale-démocrates, socialistes, nationalistes turques, nationalistes kurdes et écologistes. On peut dire que cette élection sera sa dernière chance de changer la scène politique.
Muharrem İnce
Le deuxième candidat est le chef de l’aile parlementaire du CHP et le député de Yalova, Monsieur Muharrem İnce. İnce est le Robespierre du CHP avec ses discours flamboyants qu’il tient  au parlement et qui a interloqué plusieurs fois Monsieur Erdoğan et ses ministres. İnce est plus nationaliste et républicain contre Kılıçdaroğlu qui est social-démocrate, et propose des tactiques politiques plus sévères contre l’Islam politique et le sécessionnisme Kurde. Il y a des réserves à l’égard de Monsieur İnce en vu qu’il peut dégrader le processus de négociation avec le PKK et  créer aussi une polarisation entre les Islamistes et les laïques. Monsieur İnce a la main-forte du côté des électeurs et des membres du parti. En revanche, l’handicap d’İnce est que seulement les déléguées du parti -pas les membres- pourront voter lors du congrès. Monsieur İnce n’est pas une figure radicale mais son respect pour un état de droit (tout le processus de négociation entre le service secret turc – MIT et le PKK était illégal selon la loi), le présente comme un nationaliste antidémocrate et un combattant dans un pays qui s’est très rapidement transformé dans les dernières années. Monsieur İnce va probablement attendre le résultat de l’élection générale en 2015 pour devenir le chef du parti. Seulement on doit dire que Kılıçdaroğlu aura plus de chance contre Monsieur Davutoğlu en 2015 qui manque de charisme et qui est loin de la popularité d’Erdoğan.
Dernièrement, on doit dire que, comme Ariane Bonzon l’aécrit dans son article datant de mars 2014, le problème de la Turquie n’est pas seulement l’Islamisme et l’autoritarisme d’Erdoğan, mais aussi l’absence d’une alternative à Erdoğan. C’est pourquoi le succès du CHP en 2015 ne sera pas seulement le succès de la gauche, mais aussi un important témoin de la validité du système multipartisme en Turquie. Car le système politique turc se transforme petit à petit en un système à parti dominant.
Dr. Ozan ÖRMECİ

27 Ağustos 2014 Çarşamba

RPP's Extraordinary Congress To Be Hold On 5-6 September



Turkey’s pro-secular main opposition party, Republican People’s Party (RPP, Cumhuriyet Halk Partisi - CHP in Turkish) will witness a leadership race between party’s current chair Kemal Kılıçdaroğlu and parliamentary group leader Muharrem İnce in RPP’s extraordinary congress on 5-6 September 2014. After the last defeat at Presidential elections earlier in this month, the party delegates (a total of 1180) will now decide on who to lead the party in the next general elections in 2015.
Kemal Kılıçdaroğlu
Party’s current chair Kemal Kılıçdaroğlu[1], 66, became the party’s new leader in 2010 following a sex-tape scandal which targeted party’s long-term serving chair Deniz Baykal. Nicknamed as “Gandhi” after India’s legendary leader, Mr. Kılıçdaroğlu seemed to be the perfect name to replace Baykal because of his positive image thanks to his struggle against the corrupt members of the ruling Justice and Development Party (JDP). Kılıçdaroğlu, during his four years of party presidency, tried everything to expand party’s voter base but his success stayed very limited. Baykal’s RPP was already getting % 20-23 of the total votes, Kılıçdaroğlu increased party’s votes only to % 26-28. Moreover, he lost three elections (2011 general elections, 2014 local elections, 2014 presidential elections) against JDP’s charismatic Islamist leader Recep Tayyip Erdoğan. It is a fact that we cannot explain Turkey’s Islamic transformation solely with the success or failure of political parties or leaders, since this transformation is rather based on new demographic realities and problems related to Turkey’s modernization and urbanization. However, RPP members and pro-secular groups in Turkey expected Kılıçdaroğlu to provide a more consistent and comprehensive program to combat against radical Islamism, which he failed to do. But Kılıçdaroğlu is still powerful among party delegates and he is the favorite candidate before the congress. Now that his “undefeatable” political rival Mr. Erdoğan steps up into Çankaya Palace as the new President of the Republic, Kılıçdaroğlu will try to convince party members and delegates that he could do much better against Ahmet Davutoğlu, new chair of JDP. Kılıçdaroğlu is an honest and European type social democratic politician, but the problem is that political parameters of Turkey greatly differ from Europe. As an Alevi and Zaza, Kılıçdaroğlu’s identity represents Turkey’s ethnic and religious minorities which is a great disadvantage in Turkey, since populist politicians like Mr. Erdoğan frequently uses his Sunni-Turkish identity (dominant and majority identity in Turkey) to attack on his political rivals like Alevi Kılıçdaroğlu or Kurdish-Zaza Selahattin Demirtaş. Another disadvantage of Kılıçdaroğlu is that his efforts to bring RPP closer to pious segments in the country, might alienate classical pro-secular voters of the party.
Kılıçdaroğlu’s main problem is to unite fragmented oppositional groups including social democrats, socialists, Kemalists, secular Turkish nationalists, secular Kurds, Alevis and non-Muslim minorities. Especially bringing together secular Turkish nationalists and secular Kurds is a great problem for Kılıçdaroğlu. If he is reelected as the party chair, Kılıçdaroğlu might try new social democratic openings inside the country, such as continuing to peace process and negotiation talks with the imprisoned PKK leader Abdullah Öcalan, supporting Kurdish education, supporting all ethnic and religious minorities in the country and granting greater autonomies to municipalities in order to convince Kurdish and socialist voters. In order to take support from secular nationalists (mostly NAP-Nationalist Action Party voters), Kılıçdaroğlu might keen on a new kind of foreign policy which would boost nationalism and better relations with the Turkic communities. For instance, he could promote developing relations with the Turkic countries and other Turkish communities around Turkey (Turkmens in Iraq and Syria and Turkish Cypriots for instance) as well as more active struggle against radical Islamist terrorist organizations like the ISIS.
Muharrem İnce
The other candidate, Muharrem İnce[2], 50, is known as the “Robespierre of RPP” with his excellent and enthusiastic speeches within the Turkish Parliament targeting mostly Erdoğan and other JDP members as well as Kurdish secessionist and terrorist groups. He became well-known by his heated speech videos that found immense popularity on internet.[3] İnce is more nationalist (ulusalcı) compared to Kılıçdaroğlu, but at the same time he seems more careful about protecting secularism in the country which might attract pro-secular groups who are extremely afraid of JDP’s Islamist aims in recent years. İnce’s nationalism might disturb Kurds and prevent RPP to take more votes from Kurdish voters, but it should be stated that Kurds already do not vote for RPP for many decades. Kurds are much more pious compared to Turks who live in the western parts of the country and they generally vote for Islamist or pro-Kurdish parties. Thus, İnce’s nationalist rhetoric might increase RPP’s votes in the Western and Central Anatolia and will not make too much difference in terms of Kurdish votes.
Muharrem İnce is also very assertive compared to Kılıçdaroğlu. He claims that he will make his party the first party in the country in the next elections and if he could not do this, he will resign from his post. It is a fact that İnce lacks diplomatic experience, but he could easily improve himself if he is elected as party chair with the help of talented advisors. Another advantage of İnce is that, Turkish people do not like ordinary people who act in civilized manner but rather prefer extremist figures like Erdoğan. Thus, İnce’s nationalism might attract average Turkish voters. İnce took the support of all important opponents of Kılıçdaroğlu within the party including Deniz Baykal, Önder Sav and Emine Ülker Tarhan. However, it still seems difficult for İnce to get elected in this extraordinary congress since delegates of the party are arranged from the party headquarters, by the current chair Kılıçdaroğlu. İnce’s leadership ambitions might turn into reality if Kılıçdaroğlu will not do well in 2015 general elections this time against Davutoğlu.

Assist. Prof. Dr. Ozan ÖRMECİ

25 Ağustos 2014 Pazartesi

Turkey's New PM Will Be Professor Ahmet Davutoğlu


Turkey’s newly elected President of the Republic, Mr. “Undefeatable”, Recep Tayyip Erdoğan recently announced that he will support his Foreign Minister Prof. Ahmet Davutoğlu to replace him in the party congress that will be organized this week.[1] The phenomenal Justice and Development Party is an interesting democratic political party which is based on complete loyalty towards the undisputed leader (Erdoğan) and it would be absurd to think of a second candidate who will challenge Davutoğlu in the congress. Thus, we can easily name Davutoğlu as Turkey’s new Prime Minister.

Davutoğlu is an interesting and controversial political figure that needs to be analyzed closely. Some call him as the reincarnation of Enver Pasha[2], whereas some others praise him for his pro-democratic and humanitarian stance vis-à-vis popular based revolution movements in Middle East and North African countries. Ahmet Davutoğlu was born in Turkey’s conservative capital Konya (also the hometown of first popular Islamist politician Necmettin Erbakan) in 1959. His family origin goes back to Crimea and some  even claim that he comes from a Crimean Karaite Jewish family.[3] Davutoğlu was graduated from İstanbul Erkek Lisesi, which is a Deutsche Auslandsschule (German International School) and studied at the Department of Economics and Political Science of the Boğaziçi (Bosphorus) University in İstanbul, one of the most prestigious higher education institutions in Turkey known with its pro-Western liberal tradition. He holds a Master's degree in Public Administration and a PhD degree in Political Science and International Relations from Boğaziçi University. Between 1993 and 1999, he worked at Marmara University and became a full professor in 1999.[4] He was the chairman of the Department of International Relations at Beykent University in Istanbul, Turkey. Between 1995 and 1999, he wrote weekly columns for Turkish Islamist daily Yeni Şafak. His wife Sare Davutoğlu is a medical doctor known for her Islamist worldview and Davutoğlu is the father of four children. Davutoğlu is a talented academic and the author of best-seller scientific books including Alternative Paradigms: The Impact of Islamic and Western Weltanschauungs on Political TheoryThe Civilizational Transformation and The Muslim WorldStratejik Derinlik (Strategic Depth) and Küresel Bunalım. Especially his book Strategic Depth has become a very influential book in Turkey’s foreign policy orientation.[5] Davutoğlu is very influential in the military, academic and government triangle shaping Turkish foreign policy and was named as one of the top 100 global thinkers by American magazine Foreign Policy in 2010.[6] Davutoğlu is a moderate Islamist who looks for an increasing role in world politics for Turkey especially concerning its "near abroad" geography. 


Hungry not only in politics

Davutoğlu was often associated with neo-Ottomanism, a new ideological orientation which favors a kind of commonwealth with Turkey’s neighbors and the revival of old Ottoman connections. Although he never accepted the term, Davutoğlu’s ideological positioning and foreign policy aims clearly favor such a labeling. Davutoğlu published his chef d’oeuvre Stratejik Derinlik (Strategic Depth) in 2001.[7] In this book, he claimed that classical realist legacies of Turkish Foreign Policy including respecting territorial integrity of all states, resolution of problems through reconciliation and dialogue, remaining within the Western alliance through NATO membership and the EU accession process should be kept, but since these tendencies are designed for the Cold War period, there should be new openings considering Turkish Foreign Policy in the post-Cold War period.[8] The theoretical background of Davutoğlu’s foreign policy approach presents a synthesis of four fundamental factors. According to Kısacık, “as being dependent on conjuncture, one of these factors forestalls another factor and the dimension among them is not important”.[9]


Strategic Depth

The first factor in Davutoğlu’s approach in Turkish Foreign Policy is based on idealism, which is inspired by Immanuel Kant’s thoughts. Davutoğlu underscores that there exist valid ethical values for every actor of the international relations. Just as in the daily social relations between real persons, states should act in an honest and just manner.[10] The second factor is diachronicism in which it is a methodological approach limited with historical-cultural references utilized by Davutoğlu in explaining the global relations and Turkish foreign policy.[11] He alleges that Turkey has not used the advantages provided by the Ottoman heritage in the foreign policy followed by Turkey since the establishment of the Republic and thus Turkey has been in a dilemma with how to deal with regional developments emerging in the aftermath of Cold War. In this context, Davutoğlu views the formation of a sphere of influence in the former Ottoman geography by Turkey. The third factor is geopolitical attitude. By merging the classical geopolitical terms with cultural objects, Davutoğlu mentions that a new geoculture is emerging in the Islamic world. The main feature of this geoculture is pluralism within the unity.[12] The unifying factor of the Muslim world is the awakening of a civilization as a response to modernization and its universal variables. According to Davutoğlu, when you draw a line from Germany, France and Italy to Russia in the north, China and India in the East, the most powerful economy in the region which stays in between is Turkey. Thus, for Davutoğlu, Ankara cannot turn a blind eye to any problem in its region. The “World Island” is seen by Davutoğlu as lying from China to North Africa which is “Traditional/Geopolitical Order”. Davutoğlu’s Heartland is Balkans-Caucasia-Middle East triangle. He thinks that if Turkey manages to constitute an order in this region, it will be influential in the global level as well. The last foundational factor is the integration models. Davutoğlu considers the likelihood of Ankara’s integration with neighboring countries and regions.[13] He notices that the abolishment of economic boundaries among countries which are situated in the same geography and which have cultural affinities will, for a while, be able to bring a very powerful political cooperation provided that the process is managed well. Here it can be said that the integration model of Davutoğlu’s foreign policy approach is under the influence of two important integration theories, namely Ernst Haas’s Neo-Functionalism and Karl Deutsch’s Security Communities.  

Davutoğlu started to shape Turkish Foreign Policy in accordance with his theoretical tendencies and ambitions first as an advisor and then -starting from 2009- as Turkey’s Minister of Foreign Affairs. He was appointed as Minister of Foreign Affairs in 2009 despite not being a member of Parliament. He entered into the Turkish Grand National Assembly as an MP for Konya in the 2011 general elections and continued serving as Foreign Minister in Recep Tayyip Erdoğan’s third cabinet. Davutoğlu labeled his new foreign policy approach with the popular slogan “zero problems with neighbors (komşularla sıfır sorun)” and tried to establish friendly political and rising economic and cultural relations with former Ottoman territories in the Middle East, North Africa, Balkans and Caucasia. He thought that as a pivotal country, Turkey should be the most active actor in the region in diplomatic negotiations processes.[14] Davutoğlu’s strategy worked very well until the end of 2011 and Turkey achieved to strengthen its political, economic and cultural ties with neighboring countries including Syria, Iraq, Iran, Greece and Azerbaijan while being still a part of the Western security and political umbrella. However, the tidal waves of the Arab Spring started to shake Davutoğlu’s plans. Davutoğlu’s aim was to direct neighboring anti-democratic countries around Turkey to embrace free-market economics and multiparty democracy in time, thanks to political, economic and cultural integration between two sides by using Turkey’s “soft power”. However, the rupture and the vacuum of power that the Arab Spring created ruined Davutoğlu’s strategy and forced him to make a choice between having good relations with anti-democratic neighboring regimes like Syria’s Bashar al Assad, or supporting democracy as a member of Western democratic system. Davutoğlu chose democracy and Turkey began to change its attitude towards authoritarian regimes by taking the sides of revolutionary masses in the Arab street. This strategy worked well at the beginning in Tunisia, Egypt and Libya but starting from Syrian civil war, the Western strategy started to weaken Turkey’s position. Especially Turkey’s help to armed opposition made Turkey an unwanted actor in the region and spoiled its relations with the Russian Federation, People’s Republic of China, Islamic Republic of Iran, Syria, Egypt (after the fall of Mursi and the takeover of Sisi) and Israel. Thus, Turkey became the only country in the world enjoying the privilege of sustaining negative relations with Israel and Iran at the same time. Davutoğlu became the target of severe critics in Turkish and international media after the transformation of revolutionary movements during the Arab Spring into bloody civil wars like in the case of Syria.

After witnessing what has been happening in the Middle East during the Arab Spring, one might claim that Davutoğlu’s pro-democratic stance was ethically correct but politically naïve since the Arab Spring once again showed that democratic consolidation is very difficult in geographies where democratic culture and economic progress is low. Tunisia now seems the only successful country after the Arab Spring and Turkey completely lost its mediating role in the region. Syrian civil war assured Turkey’s failure in becoming a regional power that could change the picture by itself without the support of global actors such as the USA. One might here question whether Turkey could have used its hard power in other to facilitate the change and democratic transformation in the region. However, the recent ISIS massacres which prove the radical nature of Sunni opposition and the anti-Western bloc’s (Russia, Iran, China) attitude in Syria shows that it would be too risky for Turkey to engage in such an adventurist strategy. Thus, we can claim that the Syrian crisis and civil war was an end to Davutoğlu’s neo-Ottoman dreams for the moment and showed that Turkey has not enough power and potential to revitalize the Ottoman Empire in the region. New Prime Minister Davutoğlu will now probably make a revision in Turkey’s foreign policy and embrace again the “soft power” method in order to increase Turkey's political, economic and cultural relations with neighboring countries.


Assist. Prof. Dr. Ozan ÖRMECİ    



[1] “Turkey chooses Ahmet Davutoglu as prime minister”, Big News Network, Date of Accession: 25.08.2014 from http://www.bignewsnetwork.com/index.php/sid/224972449.
[2] Ismail Enver Pasha (22 November 1881 – 4 August 1922) was an Ottoman military officer and a leader of the 1908 Young Turk Revolution. He was the main leader of the Ottoman Empire in both Balkan Wars and World War I. Throughout his career, he was known by increasingly elevated titles as he rose through military ranks, including Enver Efendi (انور افندي‎), Enver Bey (انور بك‎), and finally Enver Pasha, “Pasha” being the epithet Ottoman military officers gained after they were promoted to the rank of Mirliva. For details see; http://en.wikipedia.org/wiki/Enver_Pasha.
[3] “Davutoglu’s Crimean-Karaite Jewish origin”, Turkish News, Date of Accession: 25.08.2014 from http://www.turkishnews.com/en/content/2013/01/12/davutoglus-crimean-karaite-jewish-origin/.
[4] “Ahmet Davutoğlu”, Wikipedia, Date of Accession: 25.08.2014 from https://en.wikipedia.org/wiki/Ahmet_Davuto%C4%9Flu.
[5] Available at Amazon; http://www.amazon.com/The-Strategic-Depth/dp/6140100909/ and at Idefix in Turkish; http://www.idefix.com/kitap/stratejik-derinlik-ahmet-davutoglu/tanim.asp?sid=SD7PHDJVKD3D8TUWGFOJ.
[6] “The FP Top 100 Global Thinkers”, Foreign Policy, Date of Accession: 25.08.2014 from http://www.foreignpolicy.com/articles/2010/11/29/the_fp_top_100_global_thinkers.
[7] Kasapoğlu, Can (2012), “Turkey’s new ‘Strategic Depth’”, The Jerusalem Post, Date of Accession: 25.08.2014 from http://www.jpost.com/Opinion/Op-Ed-Contributors/Turkeys-new-Strategic-Depth.  
[8] Kısacık, Sina (2012), “The Turkish Foreign Policy and in Justice and Development Party Era and the ‘Axis Shift’ Debate”, Uluslararası Politika Akademisi, Date of Accession: 25.08.2014 from http://politikaakademisi.org/the-turkish-foreign-policy-in-justice-and-development-party-era-and-the-axis-shift-debate/.  
[9] Kısacık, Sina (2012), “The Turkish Foreign Policy and in Justice and Development Party Era and the ‘Axis Shift’ Debate”, Uluslararası Politika Akademisi, Date of Accession: 25.08.2014 from http://politikaakademisi.org/the-turkish-foreign-policy-in-justice-and-development-party-era-and-the-axis-shift-debate/.  
[10] Kısacık, Sina (2012), “The Turkish Foreign Policy and in Justice and Development Party Era and the ‘Axis Shift’ Debate”, Uluslararası Politika Akademisi, Date of Accession: 25.08.2014 from http://politikaakademisi.org/the-turkish-foreign-policy-in-justice-and-development-party-era-and-the-axis-shift-debate/.  
[11] Ahmet Davutoğlu (2008), Stratejik Derinlik: Türkiye’nin Uluslararası Konumu, İstanbul: Küre Yayınları, pp. 73-74, Aktaran: Kısacık, Sina (2012), “The Turkish Foreign Policy and in Justice and Development Party Era and the ‘Axis Shift’ Debate”, Uluslararası Politika Akademisi, Date of Accession: 25.08.2014 from http://politikaakademisi.org/the-turkish-foreign-policy-in-justice-and-development-party-era-and-the-axis-shift-debate/.   
[12] Atilla Sandıklı (2011), “Jeopolitik Teoriler ve Türkiye”, in Dünya Jeopolitiğinde Türkiye, ed. Hasret Çomak, İstanbul: Hiperlink Yayınları, pp. 362-364, Aktaran: Kısacık, Sina (2012), “The Turkish Foreign Policy and in Justice and Development Party Era and the ‘Axis Shift’ Debate”, Uluslararası Politika Akademisi, Date of Accession: 25.08.2014 from http://politikaakademisi.org/the-turkish-foreign-policy-in-justice-and-development-party-era-and-the-axis-shift-debate/.    
[13] Sedat Laçiner (2010), “Yeni Dönemde Türk Dış Politikasının Felsefesi, Fikri Altyapısı ve Hedefleri”, in Yeni Dönemde Türk Dış Politikası: Uluslararası IV. Türk Dış Politikası Sempozyumu Tebliğleri, ed. Osman Bahadır Dinçer, Habibe Özdal, Hacali Necefoğlu, Ankara: USAK Yayınları, p. 17, Aktaran: Kısacık, Sina (2012), “The Turkish Foreign Policy and in Justice and Development Party Era and the ‘Axis Shift’ Debate”, Uluslararası Politika Akademisi, Date of Accession: 25.08.2014 from http://politikaakademisi.org/the-turkish-foreign-policy-in-justice-and-development-party-era-and-the-axis-shift-debate/.    
[14] Zengin, Gürkan (2010), Hoca: Türk Dış Politikasında “Davutoğlu Etkisi”, İstanbul: İnkilap Kitabevi, pp. 91-92, Aktaran: Kısacık, Sina (2012), “The Turkish Foreign Policy and in Justice and Development Party Era and the ‘Axis Shift’ Debate”, Uluslararası Politika Akademisi, Date of Accession: 25.08.2014 from http://politikaakademisi.org/the-turkish-foreign-policy-in-justice-and-development-party-era-and-the-axis-shift-debate/.     

23 Ağustos 2014 Cumartesi

2014 Brezilya Devlet Başkanlığı Seçimleri


Dünyanın en hızlı gelişen ülkelerinden birisi ve BRICS’in yıldızlarından olan Brezilya’da 2014 yılı oldukça hareketli geçiyor. Bu yıl içerisinde Dünya Kupası’na ev sahipliği yapan Brezilya, 5 Ekim 2014 tarihinde de Devlet Başkanlığı seçimlerine sahne olacak. Bu yazıda Brezilya’da yapılacak seçimleri sizler için inceleyeceğim.
200 milyonun üzerinde nüfusu, 8,5 milyon kilometrekarelik devasa coğrafyası, dünya futboluna damgasını vuran süper yetenekli futbolcuları ve dünyanın en büyük 10 ekonomisi içerisinde olmayı başaran ve hızla gelişmekte olan ticari-ekonomik hayatıyla, Brezilya açık ara farkla Güney Amerika’nın lider ülkesi konumundadır. Federal bir Cumhuriyet olan Brezilya, diğer birçok Latin Amerika ülkesi gibi Başkanlık sistemiyle yönetilmektedir. Brezilya’nın idari yapısı ise 26 eyalet, 1 federal bölge ve 5564 belediyeden oluşmaktadır.[1] Seçimle işbaşına gelen Ulusal Kongre, Senato ve Temsilciler Meclisi olmak üzere iki farklı kamaradan oluşmaktadır. Senato’da 81, Temsilciler Meclisi’nde 513 olmak üzere Ulusal Kongre’de toplam 594 temsilci bulunmaktadır. 81 Senato üyesi, 26 federe devlet ve özel bölge statüsünü haiz başkent Brasilia olmak üzere, toplam 27 federe devlet ve federal bölgeden çoğunluk oy sistemi esasına göre 7 yıllık süre için seçilir. 513 üyeli Temsilciler Meclisi seçimleri ise, oransal temsil esasına göre 4 yılda bir yapılır.[2] İşte 5 Ekim’de yapılacak olan seçimlerde Devlet Başkanlığı seçimlerinin yanında, Ulusal Kongre üyeleri de (Senato’nun 1/3’ü ve Temsilciler Meclisi’nin tamamı) belirlenecektir.
İlgilenenlerin hatırlayacağı üzere, 2010 yılında yapılan son Başkanlık seçimlerinde Brezilya İşçi Partisi’nin adayı ekonomist Dilma Rousseff, rakibi Brezilya Sosyal Demokrat Partisi (PSDB) adayı José Serra’yı ikinci turda % 56’ya % 44’lük oy oranlarıyla geçerek Devlet Başkanı seçilmişti.[3] Brezilya’nın ilk kadın Devlet Başkanı olarak tarihe geçen Rousseff’in başarısında, kuşkusuz kendisini halefi olarak gösteren ve 2003-2011 yılları arasında iki dönem çok başarılı bir Başkanlık yapmış olan Brezilya İşçi Partisi – PT’nin ağır topu Lula da Silva’nın da büyük payı vardı. Bulgar asıllı bir işadamının kızı olan ve gençliğinde aşırı sol-Marksist örgütlerde aktif şekilde görev almış ve askeri diktatörlük döneminde hapse girmiş ve ağır işkence görmüş olan Rousseff, ilerleyen yıllarda Brezilya İşçi Partisi’nin içerisinde hızla yükselerek, Lula döneminde önce Enerji Bakanı, daha sonra da Devlet Başkanı Lula’nın Yardımcısı (Chefe da Casa Civil da Presidência da República) olmuş ve 2010 seçimlerinde de Lula’nın desteğiyle Başkan seçilmiştir.[4] Rousseff’in Başkanlığı birçok uluslararası gözlemciye göre Lula kadar başarılı olamasa da, bu seçimlerde yine aday olan Rousseff, halen seçimlerin favorisi durumundadır. Son anketlere göre Rousseff’in ilk turda % 38-% 43 arasında bir oy oranına ulaşması beklenmektedir.[5] Rousseff’in oy oranının % 50’lerden bu seviyelere düşmesinde temel faktörler ise; ülkedeki yüksek işsizlik oranının ve gelir adaletsizliğinin son dönemde iyice derinleşmesi ve 2014 Dünya Kupası için yapılan büyük harcamalar nedeniyle halkın Rousseff’e yönelik tepkilerinin artmasıdır.[6]
Dilma Rousseff
Rousseff’in karşısındaki en iddialı aday ise, Brezilya Sosyal Demokrat Partisi – PSDB’nin desteklediği 1960 doğumlu ve Rousseff gibi bir ekonomist olan Aécio Neves’tir. Ülke tarihindeki en genç Valilik görevi yapmış kişi olan Neves, ayrıca Minas Gerias bölgesinde ilk turda seçilmeyi başarmış tek Vali olarak da başarısıyla dikkat çeken bir isimdir.[7] Anketlerde Neves’in oy oranının % 20-23 bandında olduğu görülmektedir.[8] İkinci tura kalması durumunda, Neves’in bu oy oranını daha da artması beklenebilir. Ancak gerçekçi bir değerlendirme yapıldığında Neves’in olası bir 2. turda Rousseff karşısında şansı yüksek gözükmemektedir. Neves’in sürpriz aday Marina Silva’nın hızlı yükselişi nedeniyle seçimleri 3. sırada bitirmesi de muhtemel gözükmektedir.
Aécio Neves
Seçimlerde dikkat çeken bir diğer aday ise; Brezilya Sosyalist Partisi (PSB) ve Brezilya Yeşiller Partisi’nin (PV) desteklediği 1958 doğumlu Brezilyalı çevreci ve kadın siyasetçi Marina Silva’dır. Hayat hikâyesi aynı Rousseff gibi çok dikkat çekici olan Silva, Brezilya’nın Amazon bölgesindeki en fakir yerlerinden olan Acre’de doğmuş ve 10 kardeşinden ikisini sıtma hastalığı nedeniyle kaybetmiştir.[9] 16 yaşında doğru düzgün okuma yazma dahi bilmeden şehre göç eden Silva, azmiyle hayata tutunabilmiş ve bugünlere kadar gelmiştir. 2010 yılında Amerikan Foreign Policy dergisi tarafından diğer Yeşil liderler Cécile Duflot, Monica Frassoni, Renate Künast ile birlikte dünyanın en önemli düşünürleri arasında gösterilen Silva[10], aslında bu seçimlere Brezilya Sosyalist Partisi’nin desteklediği Eduardo Campos’un Başkan Yardımcısı olarak giriyordu. Ancak 13 Ağustos tarihinde Campos’un uçağının şüpheli bir şekilde düşmesinin ardından, Silva, Yeşiller ve Sosyalistlerin lider adayı olarak seçimlere girme hakkını kazandı.[11] Çevreci ve sol duruşuyla gelir adaletsizliğinin çok yüksek olduğu Brezilya’da gençlerden büyük destek alan Silva, sanayi çevrelerinin ise sevmediği bir aday olarak biliniyor. Campos’un uçak kazasının ardından oy patlaması yaşayan Silva’nın son anketlerde oy oranı Neves’le başabaş (% 21) seviyeye gelmiş durumda.[12] Silva’nın yükselen grafiğini koruması durumunda ilk turda 2. isim olması ve ikinci turda Rousseff’le yarışması beklenmelidir.
Marina Silva
Seçimde iddialı olması beklenmeyen başka adaylar da mevcut. Ancak yarışın bu üç aday arasında geçmesi ve Neves ile Silva ikilisinden birisinin 2. turda Rousseff’in rakibi olması bekleniyor. 2. turda ise, düşen performansına ve oy oranına rağmen Rousseff’in daha şanslı olduğu vurgulanmalıdır. Ancak Silva’nın yükselen performansı, kendisinin 2. tura kalması durumunda şanslı olabileceğini ve bir sürprizin mümkün olduğunu göstermektedir.
Euronews seçim haberi

Yrd. Doç. Dr. Ozan ÖRMECİ

[1] “Bilgi Notları”, Türkiye Cumhuriyeti Brezilya Büyükelçiliği, Erişim Tarihi: 23.08.2014, Erişim Adresi:http://brezilya.be.mfa.gov.tr/ShowInfoNotes.aspx?ID=121726.
[2] “Bilgi Notları”, Türkiye Cumhuriyeti Brezilya Büyükelçiliği, Erişim Tarihi: 23.08.2014, Erişim Adresi:http://brezilya.be.mfa.gov.tr/ShowInfoNotes.aspx?ID=121726.
[3] “Brazilian presidential election, 2010”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 23.08.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Brazilian_presidential_election,_2010.
[4] “Dilma Rousseff”,Wikipedia, Erişim Tarihi: 23.08.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Dilma_Rousseff.
[5] “Brazilian general election, 2014”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 23.08.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Brazilian_general_election,_2014.
[6] Bu konuda bir analiz için; “Dilma’s fragile lead”, The Economist, Erişim Tarihi: 23.08.2014, Erişim Adresi: http://www.economist.com/blogs/americasview/2014/04/brazils-election.
[7] “Aécio Neves”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 23.08.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/A%C3%A9cio_Neves.
[8] “Brazilian general election, 2014”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 23.08.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Brazilian_general_election,_2014.
[9] “Brazil’s presidential election now features two frontrunners with amazing stories”, Quartz, Erişim Tarihi: 23.08.2014, Erişim Adresi: http://qz.com/251387/brazils-presidential-election-now-features-two-frontrunners-with-amazing-back-stories/.
[10] 32. sırada görülebilir; “The FP Top 100 Global Thinkers”, Foreign Policy, Erişim Tarihi: 23.08.2014, Erişim Adresi: http://www.foreignpolicy.com/articles/2010/11/29/the_fp_top_100_global_thinkers?page=0,30.
[11] “Marina Silva”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 23.08.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Marina_Silva.
[12] “Brazilian general election, 2014”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 23.08.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Brazilian_general_election,_2014.

19 Ağustos 2014 Salı

2014 İsveç Genel Seçimleri


Dünyanın en ileri demokrasilerinden birisi olarak kabul edilen İsveç’te, her 4 yılda bir olduğu gibi Eylül ayında İsveç Parlamentosu Riksdag’ı oluşturan 349 kişiyi belirlemek için halk sandık başına gidecek. Bu yazıda 2014 İsveç genel seçimlerini sizler için mercek altına alacağım.

Anayasal monarşi sisteminin günümüzde dahi geçerli olmasına rağmen (büyük ölçüde sembolik yetkileri olan şimdiki İsveç Kralı, 1973’te tahta çıkan XVI. Karl Gustaf’tır), parlamenter demokrasinin dünyada en ileri seviyede olduğu ülkelerden birisi olarak kabul edilen İsveç’te[1], genel seçimler 14 Eylül 2014 tarihinde yapılacaktır. Seçimlerin son yıllarda olduğu gibi daha çok merkez sol İsveç Sosyal Demokrat İşçi Partisi (SAP) ve merkez sağ Ilımlı Parti arasında rekabete sahne olması beklenmektedir.

Modern İsveç siyasal tarihi incelendiğinde, İsveç siyasetine damgasını vuran akımın “sosyal demokrasi” olduğu kolaylıkla fark edilecektir. Öyle ki, İsveç Sosyal Demokrat İşçi Partisi (SAP), 1932 yılından bu yana 1976-1982 ve 1991-1994 dönemleri haricinde İsveç’i 70 yıla yakın bir süreyle başarıyla yönetmiş, ancak son iki seçimde (2006 ve 1010) yenilgiye uğramıştır.[2] İsveç, 2006 yılından bu yana Ilımlı Parti Başkanı Fredrik Reinfeldt liderliğindeki koalisyon hükümeti tarafından yönetilmektedir. Son olarak 19 Eylül 2010 tarihinde yapılan genel seçimleri oyların % 30,66’sını alarak 112 milletvekili çıkaran SAP kazanmış, ancak bu seçimlerde % 30,06 oy alarak 107 milletvekili çıkaran Ilımlı Parti, Merkez Partisi, Liberal Parti ve Hıristiyan Demokrat Parti’nin oluşturduğu sağ partilerle ittifak yaptığı ve bu sayede daha fazla milletvekili sayısına ulaştığı için hükümeti kurmayı başarmıştır.[3] Bu seçimle birlikte parlamentoya ilk kez aşın sağcı İsveç Demokratları Partisi de girmiş, Jimmie Åkesson liderliğindeki parti Riksdag’a 20 temsilcisini göndermeyi başarmıştır.[4]


Ilımlı Parti lideri ve İsveç Başbakanı Fredrik Reinfeldt

2014 genel seçimleri öncesinde partilerin durumlarına bakıldığında ise şunlar ön plana çıkmaktadır; 1957 doğumlu ve sendikacılıktan gelme Genel Başkanları Stefan Löfven liderliğinde seçimlere girecek olan SAP, 2010 genel seçimlerinde olduğu şekilde Yeşiller ve Sol Parti (Vänsterpartiet) ile seçim ittifakına gitmemiş ve Löfven, seçim sonrasında daha çok Merkez Partisi ve Liberal Parti ile koalisyon hükümeti ihtimaline sıcak baktığını açıklamıştır.[5] Her ne kadar 2014 Avrupa Parlamentosu seçimlerinde sosyal demokratların oyu % 24’lere kadar düşse de[6], son yapılan anketler genel seçimler öncesinde SAP’ın geleneksel oy oranını koruduğunu ve % 32-35 dolaylarında bir oyla seçimi tamamlayacağını göstermektedir.[7]


Stefan Löfven

2006’dan bu yana İsveç Başbakanı olan Fredrik Reinfeldt liderliğindeki merkez sağ Ilımlı Parti (M), 2006 yılından beri olduğu gibi seçim sonrasında Merkez Partisi, Liberal Parti ve Hıristiyan Demokrat Parti ile koalisyon hükümeti kurmayı planlamaktadır. Ancak son anketlerde Merkez Partisi’nin oyu % 20’ye kadar düşmüş durumdadır ve bu nedenle bunun gerçekleşmesi zor olabilir.[8] Son yapılan Avrupa Parlamentosu seçimlerinde alınan büyük hezimet de, Başbakan Reinfeldt ve partisi M’nin işinin bu seçimler öncesinde zor olduğunu göstermektedir.

Genç siyasetçiler Gustav Fridolin ve Åsa Romson liderliğindeki İsveç Yeşiller Partisi (Miljöpartiet de Gröna - MP), 2010 genel seçimlerinde aldıkları % 7,34 oy ve 25 milletvekili ile İsveç’in üçüncü büyük siyasi partisi durumundadır.[9] Mayıs ayı sonunda yapılan Avrupa Parlamentosu seçimlerinde de Yeşiller’in oyu artmış; parti, Ilımlı Parti’yi geçerek seçimlerden ikinci sırada çıkmış ve toplam oyda % 15’i geçmiştir.[10] Son anketlerde de MP’nin % 10 hatta 11’in üzerinde bir oy alması ve koalisyon için kilit bir pozisyon elde etmesi olası gözükmektedir.[11] Bu noktada MP liderleri hangi parti ile koalisyona sıcak baktıklarını açıkça ifade etmeseler de, ideolojik anlamda MP’nin SAP ile koalisyona sıcak bakmasının daha doğru olduğu düşünülmektedir.

Son genel seçimlerin % 7,06 oy ve 24 milletvekili ile dördüncü partisi olan Liberal Parti (FP), Başbakan Yardımcısı ve Eğitim Bakanı olarak görev yapan Jan Björklund liderliğinde seçimlere girecektir. Seçimler sonrasında Ilımlı Parti ve diğer sağ partilerle koalisyon arayışına girecek olan FP’nin son anketlerde oy oranı % 6 ile 8 arasında değişmektedir.[12]

Son genel seçimlerde % 6,56 oyla 23 milletvekili çıkaran Annie Lööf liderliğindeki Merkez Parti (C), FP’ye benzer şekilde Ilımlı Parti ile seçimler sonrasında koalisyon hükümeti kurmayı planlamaktadır. Ancak SAP lideri Löfven’in seçimler öncesinde FP ve C’ye göz kırpması, seçim sonrasında farklı bir koalisyon hükümetinin de mümkün olabileceğini göstermektedir. Son anketlerde C’nin oy oranı % 3-4 dolaylarındadır.[13]

Son seçimlerde 20 milletvekili çıkarmayı başararak ülkedeki 6. büyük parti olan İsveç Demokratları Partisi (SD), bu seçimlerde diğer düşük oy oranlı partileri geçerek ülkedeki 3. büyük parti konumuna gelebilmeyi ve Avrupa’da yükselen aşırı sağın İsveç’teki ayağı olmayı planlamaktadır. Partinin, diğer hiçbir parti ile koalisyona sıcak bakmadığı ve özellikle göçmenlik konusunda sert tutumunun olduğu bilinmektedir. Son anketler SD’nin % 8-10 arasında yüksek bir oy oranına ulaşacağını göstermektedir.[14] Uzun vadede bu partinin tüm sağ siyaseti domine etmesi riski, ilerleyen İsveç demokrasisi açısından önemli bir sınav olacaktır.

Son seçimlerde 19 milletvekili çıkararak ülkedeki 7. büyük parti olan Sol Parti (V), Jonas Sjöstedt liderliğinde seçimlere girecektir ve son anketler partinin oy oranını % 7 ile % 9 arasında göstermektedir.[15] Sol Parti, seçimler sonrasında SAP’ın başını çekeceği bir hükümette koalisyon ortağı olmayı deneyecektir.

Riksdag’da 19 milletvekili ile temsil edilen ülkedeki son parti olan Sağlık Bakanı Göran Hägglund liderliğindeki Hıristiyan Demokrat Parti (KD), seçimler sonrasında yine Ilımlı Parti’nin başını çekeceği bir koalisyon hükümetinin ortağı olmayı arayacaktır. Son anketler partinin oy oranını % 3-5 arasında göstermektedir.[16]

Anketlerde çıkan bu oy oranları incelendiğinde ve İsveç’teki yüzde 4’lük seçim barajı da hesaba katıldığında, 2014 İsveç genel seçimleri sonrasında SAP’ın başını çekeceği bir merkez-merkez sol koalisyonunun kurulmasının yüksek ihtimal gözüktüğü söylenmelidir. Birkaç ay önce yapılan Avrupa Parlamentosu seçimlerinde hezimete uğrayan Ilımlı Parti’nin toparlanması durumunda ise, yeni koalisyon hükümeti merkez-merkez sağ ortaklığı şeklinde şekillenebilir. Her halükarda seçimlerden en karlı çıkacak aktör; oy oranını istikrarlı bir şekilde arttırmaya devam edecek olan aşırı sağcı İsveç Demokratları Partisi’dir. Bu partinin sisteme meydan okuyan tavrı ve aşırı sağ eğilimleri, İsveç demokrasisini ilerleyen yıllarda önemli bir teste tabii tutacaktır.

Yrd. Doç. Dr. Ozan ÖRMECİ



[1] The Economist dergisinin dünyada kabul gören ve ciddiye alınan Demokrasi Endeksi’nde İsveç, 2012 yılı itibarıyla 2. sırada bulunmaktadır. Bakınız; http://pages.eiu.com/rs/eiu2/images/Democracy-Index-2012.pdf.
[2] “İsveç’in Siyasi Görünümü”, Türkiye Cumhuriyeti Dışişleri Bakanlığı, Erişim Tarihi: 19.08.2014, Erişim Adresi: http://www.mfa.gov.tr/isvec-siyasi-gorunumu.tr.mfa.
[3] “İsveç’in Siyasi Görünümü”, Türkiye Cumhuriyeti Dışişleri Bakanlığı, Erişim Tarihi: 19.08.2014, Erişim Adresi: http://www.mfa.gov.tr/isvec-siyasi-gorunumu.tr.mfa.
[4] “Swedish general election, 2010”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 19.08.2014, Erişim Adresi: http://en.wikipedia.org/wiki/Swedish_general_election,_2010.
[5] “Swedish general election, 2014”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 19.08.2014, Erişim Adresi: http://en.wikipedia.org/wiki/Swedish_general_election,_2014.
[6] “European Parliament election, 2014 (Sweden)”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 19.08.2014, Erişim Adresi: http://en.wikipedia.org/wiki/European_Parliament_election,_2014_(Sweden).
[7] “Swedish general election, 2014”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 19.08.2014, Erişim Adresi: http://en.wikipedia.org/wiki/Swedish_general_election,_2014.
[8] “Swedish general election, 2014”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 19.08.2014, Erişim Adresi: http://en.wikipedia.org/wiki/Swedish_general_election,_2014.
[9] “Swedish general election, 2014”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 19.08.2014, Erişim Adresi: http://en.wikipedia.org/wiki/Swedish_general_election,_2014.
[10] “European Parliament election, 2014 (Sweden)”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 19.08.2014, Erişim Adresi: http://en.wikipedia.org/wiki/European_Parliament_election,_2014_(Sweden).
[11] “Swedish general election, 2014”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 19.08.2014, Erişim Adresi: http://en.wikipedia.org/wiki/Swedish_general_election,_2014.
[12] “Swedish general election, 2014”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 19.08.2014, Erişim Adresi: http://en.wikipedia.org/wiki/Swedish_general_election,_2014.
[13] “Swedish general election, 2014”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 19.08.2014, Erişim Adresi: http://en.wikipedia.org/wiki/Swedish_general_election,_2014.
[14] “Swedish general election, 2014”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 19.08.2014, Erişim Adresi: http://en.wikipedia.org/wiki/Swedish_general_election,_2014.
[15] “Swedish general election, 2014”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 19.08.2014, Erişim Adresi: http://en.wikipedia.org/wiki/Swedish_general_election,_2014.
[16] “Swedish general election, 2014”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 19.08.2014, Erişim Adresi: http://en.wikipedia.org/wiki/Swedish_general_election,_2014.

15 Ağustos 2014 Cuma

Fransa'da UMP Kongresi Yaklaşıyor


Son yerel ve Avrupa Parlamentosu seçimlerinde oy kaybına uğrayan Fransa’nın merkez sağ çizgideki anamuhalefet partisi Union Pour un Mouvement Populaire – Halk Hareketi Birliği Partisi’nde[1], yeni Genel Başkan’ın belirleneceği kongrenin ilk turu 29 Ekim 2014 ve ihtiyaç olursa 2. tur 6 Kasım 2014 tarihlerinde yapılacak.[2] Hatırlanacağı üzere 2012’nin Kasım ayında yapılan parti kongresinde François Fillon’u geride bırakarak Genel Başkanlığa seçilen Jean-François Copé[3], kısa bir süre önce isminin karıştığı 2012 Cumhurbaşkanlığı seçimi kampanyasıyla ilgili yolsuzluk soruşturmasını gerekçe göstererek Genel Başkanlıktan istifa etmişti.[4] Kongre öncesinde Fransa’nın anamuhalefet partisinde durumlar oldukça karışık...

Copé’nin istifası sonrasında geçici olarak parti yönetimine getirilen ve “triumvira” adı verilen eski Başbakanlardan François Fillon, Alain Juppé ve Jean-Pierre Raffarin üçlüsünün bu kısa dönemde partiyi içerisine düştüğü ekonomik bataklık ve yolsuzlukla özdeşleşen kötü şöhretinden kurtarabilmesi elbette mümkün değildi.[5] 100 milyon doların üzerinde borcu olduğu ifade edilen UMP’de, partinin dağıtılması ve yeni bir sağ parti kurulmasını savunanlar dahi var. Zaten Fransız sağının kimi noktalarda De Gaulle, kimi noktalarda liberalizm ve Hıristiyan muhafazakarlığı çizgisine yaklaşan köklü bir geleneği olmasına karşın[6], UMP farklı sağ partilerin birleşmesiyle 2002 yılında eski Fransa Cumhurbaşkanı Jacques Chirac tarafından kurulmuş olan oldukça yeni bir parti.[7] Ancak geçici yönetim üçlüsünde bulunan eski Başbakan ve Bordeaux Belediye Başkanı Alain Juppé’ye göre, partinin 2017 Cumhurbaşkanlığı seçimlerine kadar harcamaları yüzde 20 kısması durumunda herhangi bir batma tehlikesi şimdilik mevcut değil.[8] Fakat UMP’nin tek sorunu ekonomik kriz olarak da gözükmüyor. Partinin içerisinde farklı grup ve kanatların kıyasıya rekabetleri söz konusu. Merkezinde önceki Cumhurbaşkanı Nicolas Sarkozy’nin yer aldığı siyasi skandalların üstüste patlaması da, partinin kamuoyundaki imajını bozuyor ve oy oranlarını düşürüyor.[9] Aşırı sağ Ulusal Cephe’nin (Le Front National) karizmatik lideri Marine Le Pen sayesinde yakaladığı büyük çıkış da UMP’lileri tedirgin ediyor.[10]

Son yapılan anketler UMP liderliği için iddialı isimleri de ortaya koyuyor. Bu anketlerde en çok ön plana çıkan isimler; Fransız halkı tarafından yüzde 62 oranında onaylanan Alain Juppé. Juppé’yi yüzde 57 ile François Fillon ve yüzde 48’le Nicolas Sarkozy takip ediyorlar.[11] UMP’liler arasında yapılan anketlerde ise ilk sırada yüzde 78 oranında destek bulan Sarkozy yer alıyor.[12] Öyle anlaşılıyor ki; Sarkozy’nin adli soruşturmalardan başını kaldırabilmesine olanak tanınırsa, kendisi 2017 yılındaki Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde tekrar aday olabilir.[13] Fransız Le Monde gazetesine göre kongre öncesinde parti içerisinde Sarkozy’e yakın Luc Chatel ve Roger Karoutchi gibi isimler çoktan harekete geçtiler.[14] Ancak Sarkozy’nin Genel Başkanlığa dönüşü şimdilik mümkün olmazsa, Alain Juppé ve François Fillon isimleri ağırlık kazanacak. Bu isimler arasında ise Alain Juppé’ye özel bir parantez açmakta fayda var.


Alain Juppé

Fransız sağının en sevilen ve saygı duyulan isimlerinden birisi olan Alain Juppé, 1945 doğumlu ve eski Fransız Başbakanlarındandır. Başarılı bir lise eğitiminden sonra École Normale Supérieure, Paris Siyasal Bilgiler Enstitüsü ve École Nationale d’Administration’ndan mezun olan Juppé, 1976 yılında RPR’ye (Rassemblement pour la République) kaydolmuş, 1978 Fransa genel seçimlerinde Landes’dan milletvekili adayı olmuş ancak seçimi kaybetmiştir. Paris Belediye Başkan yardımcılığı, 1984 ve 1989 seçimlerinde Avrupa Parlamentosu milletvekilliği görevlerini üstlenen Juppé, 1986 yılında kurulan hükümette Bütçe Bakanı ve Hükümet Sözcüsü olmuştur. 1988 Fransa Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde Jacques Chirac’ın sözcüsü olarak görev yapan Juppé, 1988-1995 yılları arasında RPR Genel Sekreteri olmuştur. Juppé, 1993-1995 yılları arasında Dışişleri Bakanlığı yapmış ve 1995 yılından 1997 yılına kadar Fransa Cumhuriyeti Başbakanı olmuştur. 1995 yılından beri (2004-2006 yılları hariç) Bordeaux Belediye başkanlığı görevini yürütmektedir. Daha önce 2002-2004 yılları arasında UMP Genel Başkanlığı da yapmıştır. 2007 yılındaki birinci François Fillon hükümetinde Ekolojiden Sorumlu Devlet Bakanı olarak yer alan Juppé, hükümetin iki numaralı ismi olmuş ancak 2007 milletvekili seçimlerinde milletvekili seçilememiş ve ikinci Fillon hükümetinde görev alamamıştır. 14 Kasım 2010 tarihinde kurulan üçüncü Fillon hükümetinde Savunma Bakanı olan Juppé, 27 Şubat 2011 tarihinde Michèle Alliot-Marie’nin istifası üzerine yeniden Dışişleri Bakanı olmuş, ancak 10 Mayıs 2012 tarihinde hükümetin istifası üzerine Bakanlık görevi son bulmuştur. 2012 Fransa genel seçimlerinde milletvekilliği için aday olmayan Juppé, ayrıca Galatasaray Üniversitesi Yüksek Destekleme Komitesi Başkanıdır ve Türkiye’ye yakınlığıyla bilinmektedir.[15]     

UMP kongresini UPA adına takip etmeye devam edeceğiz...


Yrd. Doç. Dr. Ozan ÖRMECİ 




[1] Web sitesi için; http://www.u-m-p.org/.
[2] “La date du prochain congrès de l'UMP ? La Saint-Nicolas !”, Le Figaro, Erişim Tarihi: 15.08.2014, Erişim Adresi: http://www.lefigaro.fr/politique/le-scan/insolites/2014/06/25/25007-20140625ARTFIG00069-la-date-du-prochain-congres-de-l-ump-la-saint-nicolas.php.
[3] “UMP’de Copé Dönemi”, Uluslararası Politika Akademisi, Erişim Tarihi: 15.08.2014, Erişim Adresi: http://politikaakademisi.org/umpde-cope-donemi/.
[4] “French UMP leader Copé quits amid election funding scandal”, Euronews, Erişim Tarihi: 15.08.2014, Erişim Adresi: http://www.euronews.com/2014/05/27/french-ump-leader-cope-quits-amid-election-funding-scandal/.
[5] “Sarkozy's political party faces scandal”, Al Jazeera, Erişim Tarihi: 15.08.2014, Erişim Adresi: http://www.aljazeera.com/indepth/features/2014/07/nicholas-sarkozy-political-party-scandal-ump-201472393616774101.html.
[6] “Union Pour un Mouvement Populaire”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 15.08.2014, Erişim Adresi: http://fr.wikipedia.org/wiki/Union_pour_un_mouvement_populaire.
[7] “Union for a Popular Movement”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 15.08.2014, Erişim Adresi: http://en.wikipedia.org/wiki/Union_for_a_Popular_Movement.
[8] “Sarkozy's political party faces scandal”, Al Jazeera, Erişim Tarihi: 15.08.2014, Erişim Adresi: http://www.aljazeera.com/indepth/features/2014/07/nicholas-sarkozy-political-party-scandal-ump-201472393616774101.html.
[9] Bu konuda iki haber analiz için; Araz, Gizem (2014), “Sarkozy’ye Eski Başdanışmanından Darbe”, Uluslararası Politika Akademisi, Erişim Tarihi: 15.08.2014, Erişim Adresi: http://politikaakademisi.org/sarkozyye-eski-basdanismanindan-darbe/ ve Araz, Gizem (2014), “Sarkozy Gözaltında”, Uluslararası Politika Akademisi, Erişim Tarihi: 15.08.2014, Erişim Adresi: http://politikaakademisi.org/sarkozy-gozaltinda/.
[10] Örmeci, Ozan (2014), “Avrupa’da Aşırı Sağ Depremi”, Uluslararası Politika Akademisi, Erişim Tarihi: 15.08.2014, Erişim Adresi: http://politikaakademisi.org/avrupada-asiri-sag-depremi/.  
[11] “Sarkozy's political party faces scandal”, Al Jazeera, Erişim Tarihi: 15.08.2014, Erişim Adresi: http://www.aljazeera.com/indepth/features/2014/07/nicholas-sarkozy-political-party-scandal-ump-201472393616774101.html.
[12] “Sarkozy's political party faces scandal”, Al Jazeera, Erişim Tarihi: 15.08.2014, Erişim Adresi: http://www.aljazeera.com/indepth/features/2014/07/nicholas-sarkozy-political-party-scandal-ump-201472393616774101.html.
[13] Örmeci, Ozan (2014), “Sarkozy’nin Dönüş Planı”, Uluslararası Politika Akademisi, Erişim Tarihi: 15.08.2014, Erişim Adresi: http://politikaakademisi.org/sarkozynin-donus-plani/.
[14] “Les sarkozystes prêts à en découdre pour le contrôle de l’UMP”, Le Monde, Erişim Tarihi: 15.08.2014, Erişim Adresi: http://www.lemonde.fr/politique/article/2014/06/10/les-sarkozystes-prets-a-en-decoudre-pour-le-controle-de-l-ump_4434926_823448.html.
[15] Tüm bilgiler buradan alınmıştır; “Alain Juppé”, Vikipedi, Erişim Tarihi: 15.08.2014, Erişim Adresi: http://tr.wikipedia.org/wiki/Alain_Jupp%C3%A9