26 Şubat 2014 Çarşamba

Khojali Genocide is a crime against mankind


The policy of genocide and aggression has been pursued by the Armenian nationalists against our people for more than two hundred years. This policy was aimed at driving the Azerbaijanis out of their lands and creating Greater Armenia, a fiction of the Armenian historians and ideologists. In order to implement their offensive and dangerous policy, they have used different ways and means, including the falsification of history, political provocations supported at state level, aggressive nationalism, separatism, and aggression against the neighboring nations, “national-cultural”, religious, political, and even terrorist organizations established both in Armenia and in other countries, and the mobilized forces of the Armenian diaspora and lobby.
Following the division of Azerbaijan as a result of the Russo- Persian wars in the first quarter of the 19th century, massive settlement of the Armenians from Iran and Turkey in Karabakh started and the demographic situation was artificially changed there. In 1905, massacre of the Azerbaijanis and ravage of hundreds of settlements were committed by the Armenian nationalists. Under the political and military leadership of the Armenian-led Baku Commune, a cruel plan aimed at ethnic cleansing of the Azerbaijanis in Baku was committed in 1918. As a result, tens of thousands of innocent people were massacred, houses, cultural monuments, mosques and schools were destroyed in Baku, Ganja, Shamakhi, Guba, Lankaran, Garabagh, Mugan and other regions of Azerbaijan. The policy of genocide and deportation of the Azerbaijanis were continued with delicate and insidious methods during the Soviet regime, which proclaimed equality of peoples, a lot of wrong and unfair decisions in respect to the Azerbaijanis were adopted. As a result of the unreasonable transfer of Zangezur, a historical Azerbaijani province, to Armenia in the 1920s, the ancient Nakhichevan was separated from the rest of the country. Moreover, an Armenian autonomy was established in the Nagorno-Karabakh. The unfair decision of Soviet authorities on the deportation of hundreds of thousands of Azerbaijanis from their native lands in Armenia in 1948-1953 allowed the Armenians to create a mono-ethnic state in the Republic of Armenia. The outbreak of the Nagorno-Karabakh conflict in 1988, the Armenian savagery in the territory of Azerbaijan and the innocent victims of this savagery were, unfortunately, ignored by the Soviet authorities and world community.
Inspired by such a reaction, the Armenians committed genocide and unprecedented crimes against the Azerbaijanis. Twenty percent of the territories of Azerbaijan, including seven provinces around the Nagorno-Karabakh - Kalbajar, Lachin, Aghdam, Fuzuli, Jabrail, Gubadli, and Zangilan were occupied by the Armenian armed forces. Over one million Azerbaijanis were driven out of their homeland, while tens of thousands people were murdered, injured and taken hostage. Hundreds of settlements, cultural, educational and health facilities, historical and cultural monuments, mosques, sacred places, cemeteries were razed to the ground as a result of the Armenian vandalism. The massacres committed by the Armenian bandits in Azerbaijani-settled Karkijahan, Meshali, Gushchular, Garadagly, Agdaban and other villages, as well as the Khojaly genocide will remain as a black spot in the history of Armenians.
The Khojaly tragedy is one of the most horrible crimes committed against the Azerbaijani people by the authors of the chauvinist policy aimed at the establishment of a mono-ethnic Greater Armenia in the 20th century. Ignored and unharnessed by the world community and international organizations, Armenia claims to the Azerbaijani territories, and since 1905 it led terrible crimes and atrocity witnessed by mankind at the end of the 20th century. On February 26, 1992, the Armenian armed units supported by armored vehicles and military of the Khankendi-based 366th motor-rifle regiment of the former Soviet Union razed the ancient town of Khojaly to the ground. First Khojaly was terribly shelled and destroyed by cannons and other military equipment. Fire broke out in the town. Later the infantry entered Khojaly from several directions and committed brutal reprisals against the survived population. Within a short period of time the Armenian armed forces brutally massacred 613 civilians and injured 421 people. Those, who escaped the siege, were cruelly killed by the Armenian military on roads and in forests. The Armenian bandits scalped heads, cut out different organs of the people, gouged out eyes of babies, bayoneted pregnant women, buried or burnt people alive, undermined the corpses. That night 1275 went missing and taken hostage, the town with a population of 10,000 was ravaged, its buildings destroyed and burnt down. The fate of 150 people, including 68 women and 26 children is still unknown. As a result of the tragedy, more than 1,000 civilians were wounded and injured. Among the murdered people there were, 106 women, 83 children, 70 old people, 487 persons became disabled, among them there are 76 teenagers.
As a result of this military-political crime, six families completely were annihilated, 130 children lost one of the parents, while 25 children lost both parents. Among the victims 56 persons were burnt alive. As it was said by the President of the Republic of Azerbaijan Ilham Aliyev on the occasion of anniversary of the Khojaly genocide, “hundreds of civilians were murdered and the corpses were insulted with unprecedented tortures without any military necessity. Children, women, the elderly, entire families were massacred. It was one of the gravest crimes against humanity due to its atrocity and cruelty of those, who committed it.” It is hard to imagine that such an unprecedented savagery took place at the end of the 20th century and was witnessed by the world community! This act of mass and ruthless destruction was part of the policy of terror against the independence and territorial integrity of Azerbaijan and a crime against the humanity as a whole. By committing a genocide in Khojaly, the Armenian nationalists wanted to frighten our people and break the spirit of struggle. The operation of attack to Khojaly was led by commander of the second brigade of the 366th regiment Seyran Ohanian, commander of the third brigade Evgeny Nabokikh, chief of staff of the first brigade Valery Chitchyan. Over 90 tanks, infantry fighting vehicles and other military equipment of the regiment were involved in the operation. Militaries of the regiment, including Slavik Arutunyan, Andrey Ishkhanyan, Sergey Beglaryan, Movses Akopyan, Grigory Kisebekyan, Vachik Mirzoyan, Vachagan Ayriyan, Alexander Ayrapetyan, members of the Armenian armed units, including Karo Petrosyan, Vitaly Balasanyan, Seyran Tumasyan, Valera Grigoryan and others took an active part in the genocide against the civilian population. The involvement of the former chief of department of internal affairs of Khankandi Armo Abramyan, former chief of department of internal affairs of Askeran Mavrik Gukasyan, his deputy Shagen Barsaghyan, chairman of the Popular Front of the Armenians in the Nagorno-Karabakh Vitaly Balasanyan, head of Khankendi prison Serzhik Kocharyan and other persons in the massacre have also been determined. Then major S.Ohanyan is now a general and minister of defense of the Republic of Armenia. A number of other participants of the crime now hold various positions in the Republic of Armenia and in its puppet-state.
The UN General Assembly Resolution 96 dated 11 December 1946 underlines that genocide, by ignoring the right to life of human groups, insults the human dignity and deprives mankind of moral and material strongholds. Such infamous acts are completely opposite to the goals and objectives of the UN. Adopted on 9 December 1948 by the UN General Assembly Resolution 260 and enacted in 1951, the Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide defines the legal basis for the crime of genocide. All participating countries have confirmed genocide as a crime violating the norms of international law and agreed to take measures to prevent and punish the actions of genocide in war and in peacetime. The nature and scale of the terrible crime committed in Khojaly indicate that all the actions of the crime of genocide defined in the Convention were applied. Planned in advance, the act of mass and ruthless destruction was aimed at entire annihilation of the Azerbaijanis living there. Violations of wartime norms defined by international law had no limits in this case. In accordance with the requirements of international humanitarian law, the war must be carried out only by the armed forces of the belligerent sides. Civilians must not take part in hostilities and be treated with respect. According to Article 3 of the Geneva Convention relative to the Protection of Civilian Persons in the Time of War, commonly referred to as the Fourth Geneva Convention, violence to life and person, in particular murder of all kinds, mutilation, cruel treatment and torture, outrages upon personal dignity, in particular humiliating and degrading treatment are prohibited. Article 33 states that no civilian may be punished for an offense he or she has not personally committed. Collective penalties and likewise all measures of intimidation or of terrorism and reprisals against civilian population are prohibited. Article 34 also forbids taking civilian hostages. However, by taking over one thousand civilian hostages only in Khojaly, the Armenians demonstrated their disrespect to this principle. The Armenian armed forces ignored the norms of international law and used cruel methods for the destruction of civilians in Khojaly. It was a crime of genocide in accordance with the Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide (9 December 1948). Those who committed unimaginable brutality against the Azerbaijani civilians in Khojaly and violated the Geneva Convention, Articles 2, 3, 5, 9 and 17 of the Universal Declaration of Human Rights, the Convention on the Protection of Women and Children in Emergency and Armed Conflict, the Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide are still unpunished. Such impunity can lead to new crimes.
Armenia does not refrain from atrocities. On the contrary, the genocide committed against the Azerbaijanis is justified, while the perpetrators of this tragedy are considered national heroes. The anti-Azerbaijani policy is carried out and state level ideological foundations for the occupation of the Azerbaijani lands are created in Armenia. The falsified Armenian history is encouraged by the authorities in order to raise chauvinistic spirit of the Armenian youth. It is very strange that the parliaments of some countries, which ignored the Khojaly genocide, have discussed the myth of about “the Armenian genocide” and even adopted unjust decisions on it. It is one of the reasons of failure of the efforts on the settlement of the Armenian-Azerbaijani conflict over the Nagorno-Karabakh. The Armenian historians and politicians try to bury the fact of mass massacre of Azerbaijanis at the beginning of the 20th century and to confuse the world community by blowing up and promoting the 1915 events as the Armenian genocide. The Azerbaijani territories are still under occupation. The Armenian savages have mercilessly killed innocent people to achieve their own greedy purposes. It is the duty of every Azerbaijani to achieve the recognition by the international community of the Khojaly tragedy as a crime and genocide against humanity. The national leader of Azerbaijan Haydar Aliyev said in connection with the tragedy: “The Khojaly genocide is one of the greatest human tragedies of the 20th century. In order to prevent such a massacre in other regions of the world, a serious and purposeful job should be done and the truth about the Khojaly genocide should be delivered to the world community.”
We should note that the Khojaly genocide along with other national tragedies was politically and legally recognized after the return of the national leader Haydar Aliyev to power by the insistent demand of the people. At the initiative of Haydar Aliyev, the Azerbaijani parliament adopted on February 24, 1994 the decision on the Day of the Khojaly genocide, a document with details about the reasons and perpetrators of the tragedy. The Haydar Aliyev Foundation takes important steps for delivering the truth about Khojaly to the world, spreading the realities internationally and achieving objective assessment of the massacre. The Foundation has been organizing events dedicated to the Khojaly genocide in 70 countries for many years. The measures of the organization include conferences, commemorative events, books, booklets, DVDs, and films. The international campaign “Justice for Khojaly” initiated by Leyla Aliyeva, vice-president of the Haydar Aliyev Foundation, chairwoman of the Russian-Azerbaijani Youth Organization has been broadening year by year. Hundreds of measures, such as conferences, seminars, pickets within the framework of the campaign have been organized worldwide, including in the EU, the CIS, Asia, and in the American countries. The Khojaly tragedy was recognized by a number of international forums thanks to the campaign. At the initiative of the Foundation and OIC Youth Forum, members of the parliament of 31 countries have recognized the Khojaly tragedy as a crime against humanity. Flash mobs are organized among leading universities in 20 countries. Moreover, the new phase of the campaign has started, which includes addressing petitions and appeals to the heads of states and governments, to the OSCE Minsk Group, to the UN General Secretariat, to foreign parliaments, to international parliaments for the recognition of the Khojaly tragedy as an act of genocide and crime against humanity. The international campaign “Justice for Khojaly” aimed at informing the world community on the realities of the Khojaly tragedy and achieving international recognition of the tragedy is successfully carried out by hundreds of volunteers in many countries.
One of the organizations with practical activities in this direction is the Association for Civil Society Development in Azerbaijan. The association, which includes a number of leading NGOs of Azerbaijan have published the a book titled “Khojaly genocide (in documents, facts and foreign press)” in Azerbaijani, Russian and English, collected signatures of one million citizens demanding the recognition of the Khojaly tragedy as a genocide. We should emphasize that the signatures are not only a simple requirement, but also a moral, political, historical, and legal document for those, who witnessed the Khojaly genocide. Thus, the collected signatures have been submitted to big Azerbaijani and foreign libraries, as well as to parliaments of superpowers for the restoration of historical truth and justice.
Another notable project of the Association is the photo-album “Two photo-talks on one tragedy” published in English. The book includes pictures and talks of two famous Azerbaijani photo reporters, who recorded the victims of the Khojaly tragedy. The Azerbaijani government pursues a purposeful and consistent policy on informing the world community on the crimes of the Armenian nationalists against the Azerbaijanis and achieving the recognition of the Khojaly tragedy as a genocide. The international community already understands the truth very well. The special resolution on the Khojaly genocide adopted by the Organization of Islamic Conference is the first document of international organizations to recognize the Khojaly tragedy as a crime against the humanity. The resolution adopted by 51 countries evaluated the Khojaly genocide as “a massacre of civilian population by the Armenian armed forces” and “a crime against the humanity”. Unlike the Armenian nationalists, Azerbaijan does not pursue any political, financial and other kind of dividends in this issue.
Our goal is to achieve the historical justice, to expose the criminals and to put them to international trial. Therefore, the world community must be informed about the global threat of ethnic separatism, hatred against other nations and terrorist ideology pursued by the Armenian nationalists. This is our duty to memory of the heroic martyrs of Khojaly.

25 Şubat 2014 Salı

İtalya'da Matteo Renzi Dönemi


İtalya’da şu sıralar siyaset arenasında hareketli günler yaşanıyor. Matteo Renzi Başbakanlığında kurulan yeni hükümet ülkede heyecan yaratmayı başardı. 39 yaşındaki genç ve karizmatik Başbakan ve hükümeti, görevlerine bu hafta başlıyorlar. Bu yazıda İtalya’daki son siyasi gelişmeleri özetleyerek ve yeni Başbakan Matteo Renzi’yi sizlere tanıtacağım.
2011 yılında yaşanan büyük ekonomik kriz sonrası işbaşına gelen Mario Monti Başbakanlığındaki teknokrat hükümetin yaptığı reformlar ve aldığı kemer sıkma tedbirleri sonrası ekonomisi bir nebze olsun düzelen İtalya’da halk, 2013 yılının Şubat ayı sonlarında genel seçimler için sandığa gitmişti. Katılımın yüzde 75 dolaylarında gerçekleştiği seçimler sonucunda;[1] Pier Luigi Bersani liderliğindeki merkez sol Demokratik Parti’nin [Partito Democratico (PD)] başını çektiği sol seçim ittifakı “Italia Bene Comune” oyların % 29,5’ini alarak seçimden birinci çıkarken, seçimde ikinci sırayı İtalya’nın skandallarıyla ünlü sağ siyasetçisi Silvio Berlusconi’nin liderliğini yaptığı merkez sağ Özgürlük Halkı Partisi’nin [Il Popolo della Liberta (PDL)] başını çektiği merkez sağ seçim koalisyonu oyların % 29,1’ini alarak elde etmişti. Seçimlerin kuşkusuz en büyük sürprizi, kurduğu Beş Yıldız Hareketi (MoVimento 5 Stelle) ile toplamda oyların 25,5’ini alan İtalyan komedyen ve aktör Beppe Grillo gerçekleştirmiş, Mario Monti ise, Sivil Çözüm  [Scelta Civica (SC)] adlı partisiyle başını çektiği “İtalya İçin Monti” seçim koalisyonuyla oyların % 10,5’ini almıştı. Seçimler sonrasında uzun süre kurulamayan koalisyon hükümeti; Cumhurbaşkanı Giorgio Napolitano’nun Nisan ayında bir kez daha Cumhurbaşkanı seçilmesinin ardından olaya el koyması sonucunda, Nisan ayı sonlarında Enrico Letta Başbakanlığında uzlaşan merkez sol Demokratik Parti, merkez sağ Özgürlük Halkı Partisi ve merkezdeki Sivil Çözüm Partisi arasında kurulmuştu.[2] Ancak Letta liderliğindeki koalisyonun akıbeti de pek başarılı olmadı.
Merkez sol ve sağdaki güven eksikliğini gidermek adına geçmişte Berlusconi’nin yakın çalışma arkadaşlarından olan Angelino Alfano’yu Başbakan Yardımcısı olarak atayan Letta, ilk büyük krizini, Berlusconi’nin isteğiyle koalisyon hükümetinden istifa eden 5 Özgürlük Halkı Partisi Bakanı nedeniyle yaşamıştı.[3] Bu süreci atlatmasına ve yeniden güvenoyu almasına karşın Letta’yı en çok zorlayan konu, ülkedeki kötü ekonomik gidiş ve işsizlik sorununa kısa sürede çözüm bulamaması oldu. Kısa bir süre önce Letta, parti içi oylama sonucu yerini İtalyan sol siyasetinde yeni parlayan genç bir isim olan Matteo Renzi’ye bıraktı.[4]
Matteo Renzi
1975 doğumlu genç bir siyasetçi olan Renzi[5], medyanın sevdiği bir isim. Daha önce 2009-2014 yılları arasında Floransa Valiliği yapan Renzi, yaşlı siyasetçileri emekliye ayırması sebebiyle “Il Rottamatore” (Hurdacı)” lakabıyla biliniyor.[6] Bugüne kadar görev yapan Başbakanlardan farklı bir profil çizen Renzi, genellikle kot pantolon giymeyi ve gideceği yere bisikletle gitmeyi tercih ediyor.[7] Renzi’nin eşi de kendisi gibi mütevazı bir imaj çiziyor. Renzi’nin 3 çocuk sahibi olduğu lise öğretmeni eşi; kendisini “First Lady” olarak görmediğini, eşinin arkasından Roma’ya taşınmayacağını ve Floransa yakınlarındaki küçük bir kasabada sakin hayatını sürdürüceğini açıkladı.[8] Deutsche Welle’ye göre Renzi “etkileyici konuşup toz kaldırmayı iyi bilen bir politikacı. Medyanın dikkatini ancak böyle çekebileceğini ve kariyer basamaklarını tırmanmak için medyanın ilgisine ihtiyacı olduğunu iyi biliyor.”[9] Ancak Renzi’nin ortaya koyduğu siyasi programda henüz özgün ve parlak bir proje bulunmuyor, kendisi projelerinden daha çok imajı ve gençliğiyle heyecan yaratmışa benziyor. Oysa İtalya’nın yalnız imaj ile çözülemeyecek çok ciddi sorunları var. Bunların başında işsizlik geliyor. Özellikle % 40’ları aşan genç işsizliği ülkede demokratik siyasal yaşamı tehdit eder hale gelmiş durumda.[10] Renzi’nin işbaşı yapar yapmaz anayasal değişiklikler ve işsizlikle mücadele başta olmak üzere yoğun bir gündemi olacak. BBC’den Alan Johnston’a göre, İtalyan halkı Renzi’ye reformlar yapması konusunda güveniyor, ancak hızlı yükselişiyle birçok düşman kazanan genç siyasetçinin başarısızlığını bekleyenler de şimdiden Roma’nın güç koridorlarında faaliyetlere başladılar.[11] Bu nedenle İtalya tarihinin en genç Başbakanı’nın işi hiç de kolay olmayacak.
Maria Elena Boschi
Matteo Renzi Başbakanlığında yeni kurulan hükümette kadınların ağırlığı da dikkat çekici boyutlarda. 47 yaş ortalamasıyla İtalya tarihinin en genç kabinesi[12] olan hükümette 16 Bakan’dan 8’i kadın.[13] Anayasal Reformlardan sorumlu 33 yaşındaki kadın siyasetçi Maria Elena Boschi, kuşkusuz güzelliğiyle bu isimler arasında en çok dikkat çekeni.[14] Renzi’nin bu şekilde son derece güzel bir imajla başlayan Başbakanlığında yapacağı siyasal hamlelerinin sonuçlarını ise zaman belirleyecek.


Yrd. Doç. Dr. Ozan ÖRMECİ

[1] Detaylar için; Örmeci, Ozan (2013), “İtalya Genel Seçimleri ve Bebbe Grillo”, Uluslararası Politika Akademisi, Erişim Tarihi: 25.02.2014, Erişim Adresi: http://politikaakademisi.org/italya-genel-secimleri-ve-beppe-grillo/.
[2] “Italian general election, 2013”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 25.02.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Italian_general_election,_2013.
[3] “Enrico Letta”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 25.02.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Enrico_Letta.
[4] “İtalya Sil Baştan”, Uluslararası Politika Akademisi, Erişim Tarihi: 25.02.2014, Erişim Adresi:http://politikaakademisi.org/italya-sil-bastan/.
[5] Web sitesi için; http://www.matteorenzi.it/.
[6] “Matteo Renzi”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 25.02.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Matteo_Renzi.
[7] “İtalya’yı kadınlar yönetecek”, Ntvmsnbc, Erişim Tarihi: 25.02.2014, Erişim Adresi:http://fotogaleri.ntvmsnbc.com/italyayi-kadinlar-yonetecek.html?position=9.
[8] “İtalya’yı kadınlar yönetecek”, Ntvmsnbc, Erişim Tarihi: 25.02.2014, Erişim Adresi:http://fotogaleri.ntvmsnbc.com/italyayi-kadinlar-yonetecek.html?position=10.
[9] “İtalya Sil Baştan”, Uluslararası Politika Akademisi, Erişim Tarihi: 25.02.2014, Erişim Adresi:http://politikaakademisi.org/italya-sil-bastan/.
[10] “Italian president asks Renzi to form government”, BBC, Erişim Tarihi: 25.02.2014, Erişim Adresi:http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-26222179.
[11] “Italian president asks Renzi to form government”, BBC, Erişim Tarihi: 25.02.2014, Erişim Adresi:http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-26222179.
[12] “Can Italy’s young political stars deliver?”, BBC, Erişim Tarihi: 25.02.2014, Erişim Adresi:http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-26327034.
[13] “İtalya’yı kadınlar yönetecek”, Ntvmsnbc, Erişim Tarihi: 25.02.2014, Erişim Adresi:http://fotogaleri.ntvmsnbc.com/italyayi-kadinlar-yonetecek.html.
[14] “Can Italy’s young political stars deliver?”, BBC, Erişim Tarihi: 25.02.2014, Erişim Adresi:http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-26327034.

23 Şubat 2014 Pazar

Slovakya'da Cumhurbaşkanlığı Seçimlerine Doğru


Avrupa’nın küçük ve şirin ülkelerinden biri olan Slovakya’da, ikinci ve son dönemine giren mevcut Cumhurbaşkanı  Ivan Gašparovič’in yerine seçilecek kişiyi belirleyecek olan 2014 Başkanlık seçimleri, 15 ve 29 Mart 2014 tarihlerinde iki dereceli olarak yapılacak. Bu yazıda Slovakya Başkanlık seçimlerini mercek altına alacağım.
Çekoslovakya’nın ikiye ayrılmasının ardından 1 Ocak 1993’te bağımsızlığını kazanan Slovakya, parlamenter demokrasiyle yönetilen bir Cumhuriyettir.[1] Slovakya bağımsızlığını kazanmasının ardından Batı bloğu yönünde bir stratejik tercih yapmış ve 29 Mart 2004’te NATO’ya, 1 Mayıs 2004’te Avrupa Birliği’ne, 1 Ocak 2009’da da euro (avro) bölgesine dâhil olmuştur.[2] Slovakya’da Cumhurbaşkanı doğrudan halk tarafından 5 yıl için seçilmektedir. Hâlihazırdaki Cumhurbaşkanı, 21 Mart 2009 tarihinde yapılan seçimde ikinci defa bu göreve seçilen Ivan Gašparovič’dir.[3] Bu göreve 2. kez seçilen ilk Cumhurbaşkanı olan Gašparovič’in ardından Slovakya’nın başına kimin geçeceği ise büyük bir merak konusudur. Müteakip Cumhurbaşkanlığı seçimleri daha önce belirtildiği gibi 2014 yılı Mart ayında yapılacaktır. Ülkede son yapılan genel seçimlerden % 44,41’lik oy oranıyla birinci parti olarak çıkan Sosyal Demokrat SMER-SD (Yön-Sosyal Demokrat Partisi), Slovakya’da tek başına iktidar olmuştur. Başbakan Robert Fico liderliğindeki partinin 150 koltuklu Ulusal Meclis’te 83 milletvekili bulunmaktadır.[4]
Mart ayında yapılacak Cumhurbaşkanlığı seçimlerinin en iddialı adayı, şu an Başbakanlık görevinde bulunan 1964 doğumlu sosyal demokrat politikacı Robert Fico’dur. Daha önce de 2006-2010 yılları arasında ülkesinde Başbakanlık yapmış olan Fico, 2012 genel seçimlerinin ardından bir kez daha bu görevi üstlenmiş, ülkesinde tanınan ve sevilen bir politikacıdır.[5] Cumhurbaşkanlığı seçimleri için adaylığını 2013 yılı sonlarında açıklayan[6] Fico, komünistlikten gelme sosyal demokrat bir politikacıdır. Fico’nun dış politikada ülkesinin Sırbistan ve Rusya Federasyonu ile ilişkilerini güçlendirmesi ise kimi çevrelerde tepki yaratmaktadır.[7] Fico’nun eleştirildiği bir diğer konu ise, Macaristan karşıtı sert söylemleriyle bilinen milliyetçi Slovak politikacı Ján Slota ve onun Slovak Milliyetçi Partisi’ne 2006 seçimleri sonrasında kurulan koalisyon hükümetinde yer vermesidir.[8] Daha önce ateist olduğunu açıklayan Fico, 2014 yılında yapılan son röportajlarında ise kendisini “Katolik” olarak tanımlamıştır.[9] Fico’nun özel hayatı da zaman zaman ülkesinin medyasında yer almaktadır. Kendisi gibi bir hukukçu ve akademisyen olan Svetlana Ficová ile 1988’den beri evli olan Fico’nun, 2013 yılında sekreteriyle arabada kucaklaşırken görüntülenmesi Slovakya’da çeşitli tartışmalara neden olmuştur.[10] Fico seçimlere favori aday olarak girmektedir ve seçimleri kazanması kimse için sürpriz olmayacaktır. Ancak seçimleri ilk turda kazanması (% 50’nin üzerinde oy alması gerekiyor) beklenmemektedir, zira tüm anketler Fico’nun oy oranlarının % 40 dolaylarında olduğunu göstermektedir.[11]
Fico ünlü Slovak model Eva Martinkova ile
Merkez soldaki Fico’nun karşısında ise merkez sağın dağınık bir görüntü sergilemesi dikkat çekmektedir. Ortak bir Cumhurbaşkanı adayı bulmak için Halk Platformu adlı üçlü bir seçim ittifakı kurmaya çalışan merkez sağdaki üç büyük parti, henüz ortak bir isim üzerinde uzlaşamamıştır.[12] Halk Platformu’nu oluşturan partilerden ikisi; 2012 genel seçimlerinde % 8,82 oy alarak 2. parti olan Hıristiyan Demokrat Hareket (KDH) ve % 6,89 oy alarak 4. parti olan Köprü Partisi (Most-Híd), 2013 ortalarında KDH milletvekili ve Ulusal Meclis Başkanı Pavol Hrušovský’i aday göstermek konusunda anlaşmışlardır.[13] Ancak Halk Platformu’nun üçüncü ayağı ve 2012 genel seçimlerinde % 6,09 oyla 5. parti olmuş Slovak Demokratik ve Hıristiyan Birliği (SDKÚ-DS), Iveta Radičová’nın aday olma umuduyla Hrušovský’in adaylığını desteklememiştir.[14] Pavol Hrušovský tecrübesiyle dikkat çeken bir isim olmasına karşın, Slovak analist Miroslav Kusy’nin ifadesiyle bürokratik tipte ve karizma yoksunu bir isim olduğu için sağın tek adayı olsa bile seçimleri kazanamaz.[15] 2012 genel seçimlerinde % 5,88 oyla 6. parti olmuş Özgürlük ve Dayanışma Partisi (SaS) ise seçimlerde milletvekilleri Peter Osuský’i destekleyeceklerini duyurmuştur.[16] Slovak analist Grigorij Mesežnikov’a göre Osuský, küçük bir partiyi temsil ettiği ve fazla karizmatik olmadığı için seçimleri kazanma şansı yoktur.[17]
Seçimlerde Fico dışında en çok dikkat çeken aday ise girişimci-işadamı Andrej Kiska’dır.[18] Kiska’nın bazı anketlerde oy oranının yüzde 20’leri bulduğu görülmektedir.[19] Grigorij Mesežnikov’a göre hayır işleri yapması nedeniyle ülkesinde sevilen ve oldukça karizmatik bir profil sergileyen Kiska’nın en büyük dezavantajı ise yeni bir yüz olarak seçmen tarafından fazla bilinmemesidir.[20] Yine de Fico dışında 2. tura kalması muhtemel adayın Kiska olması beklenmelidir.
Andrej Kiska
Seçimlerde iddialı olabilecek bir diğer aday ise, anketler oy oranları yüzde 12’leri bulan 1989 Kadife Devrim’in liderlerinden olan Slovak aktör[21] ve politikacı Milan Kňažko’dur.[22] Genç adaylardan Radoslav Procházka ve entelektüel bir isim olan Ján Čarnogurský ise analistlere göre seçimlerdeki diğer önemli adaylar olarak sayılabilir.[23] Ancak bu adayların 2. tura kalması zor gözükmektedir.
Son tahlilde ilk turunda 15 adayın yarışacağı Slovakya Cumhurbaşkanlığı seçimlerinin sonucunda Robert Fico ve Andrej Kiska’nın 2. tura kalmaları ve 2. turda büyük bir sürpriz olmadığı sürece Fico’nun Cumhurbaşkanı seçilmesi beklenmelidir.

Yrd. Doç. Dr. Ozan ÖRMECİ

[1] “Slovakya’nın Siyasi Görünümü”, Türkiye Cumhuriyeti Dışişleri Bakanlığı, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi: http://www.mfa.gov.tr/slovakya-siyasi-gorunumu.tr.mfa.
[2] “Slovakia”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi: http://en.wikipedia.org/wiki/Slovakia.
[3] “Slovakya’nın Siyasi Görünümü”, Türkiye Cumhuriyeti Dışişleri Bakanlığı, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi: http://www.mfa.gov.tr/slovakya-siyasi-gorunumu.tr.mfa.
[4] “Slovakya’nın Siyasi Görünümü”, Türkiye Cumhuriyeti Dışişleri Bakanlığı, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi: http://www.mfa.gov.tr/slovakya-siyasi-gorunumu.tr.mfa.
[5] “Robert Fico”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Fico.
[6] “Fico throws his hat into presidential ring”, The Slovak Spectator, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi: http://spectator.sme.sk/articles/view/52452/2/fico_throws_his_hat_into_presidential_ring.html.
[7] “Searching for the right tone with Russia”, The Slovak Spectator, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi: http://spectator.sme.sk/articles/view/32245/18/searching_for_the_right_tone_with_russia.html.
[8] “Robert Fico”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Fico.
[9] “Robert Fico”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Fico.
[10] “PM Fico Caught in Passionate Embrace with Secretary”, The Daily.SK, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi: PM Fico Caught in Passionate Embrace with Secretary | The Daily Slovakia http://www.thedaily.sk/pm-fico-caught-in-passionate-embrace-with-secretary/#ixzz2u8FTMQ00.
[11] “Slovakian presidential election candidate drops out”, The Sofia Globe, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi: http://sofiaglobe.com/2014/02/03/slovakian-presidential-election-candidate-drops-out/.
[12] “Presidential race: no strong candidate yet”, The Slovak Spectator, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi: http://spectator.sme.sk/articles/view/50687.
[13] “Presidential race: no strong candidate yet”, The Slovak Spectator, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi: http://spectator.sme.sk/articles/view/50687.
[14] “Presidential race: no strong candidate yet”, The Slovak Spectator, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi: http://spectator.sme.sk/articles/view/50687.
[15] “What analysts say about the candidates”, The Slovak Spectator, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi: http://spectator.sme.sk/articles/view/50688/2/slovak_soldier_killed_in_afghanistan.html.
[16] “Slovakian presidential election, 2014”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Slovak_presidential_election,_2014.
[17] “What analysts say about the candidates”, The Slovak Spectator, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi: http://spectator.sme.sk/articles/view/50688/2/slovak_soldier_killed_in_afghanistan.html.
[18] Web sitesi için; http://kiska.blog.sme.sk/.
[19] “Slovak PM still leading polls ahead of March presidential elections but runner-up candidate catches up.”, IntelliNews, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi: http://www.intellinews.com/slovakia-1005/slovak-pm-still-leading-polls-ahead-of-march-presidential-elections-but-runner-up-candidate-catches-up-29770/.
[20] “What analysts say about the candidates”, The Slovak Spectator, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi: http://spectator.sme.sk/articles/view/50688/2/slovak_soldier_killed_in_afghanistan.html.
[21] Kňažko’nun filmografisi için; http://www.imdb.com/name/nm0460596/.
[22] “Slovak PM still leading polls ahead of March presidential elections but runner-up candidate catches up.”, IntelliNews, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi: http://www.intellinews.com/slovakia-1005/slovak-pm-still-leading-polls-ahead-of-march-presidential-elections-but-runner-up-candidate-catches-up-29770/.
[23] “What analysts say about the candidates”, The Slovak Spectator, Erişim Tarihi: 23.02.2014, Erişim Adresi: http://spectator.sme.sk/articles/view/50688/2/slovak_soldier_killed_in_afghanistan.html.

19 Şubat 2014 Çarşamba

El Salvador'da Başkanlık Yarışının 2. Turu Yaklaşıyor


Orta Amerika’nın küçük ancak nüfus yoğunluğu fazla ülkelerinden olan El Salvador’da Başkanlık yarışının ikinci turu 9 Mart’ta yapılacak. 5 yıllık görev süresi dolan Başkan Mauricio Funes’in yerine seçilecek[1] kişiyi belirleyecek Başkanlık seçimlerinin 2. turunda, ilk turda en fazla oyu kazanan Salvador Sánchez Cerén[2] (% 49) ile Norman Quijano[3] (% 39) yarışacaklar.[4] Bu yazıda El Salvador Başkanlık seçimlerinin 2. turu öncesinde bu ülkedeki durumu sizler için özetlemeye çalışacağım.
2. tur öncesinde seçimlerin daha iddialı gözüken adayı; ilk turda aldığı % 49 oyla dikkat çeken 1944 doğumlu emekli öğretmen ve eski solcu gerilla lideri olan, Farabundo Marti Ulusal Kurtuluş Cephesi’nin (FMLN)  adayı Salvador Sánchez Cerén’dir.[5] 1980’de başlayan kanlı El Salvador İç Savaşı süresince ordu ve aşırı sağcı paramiliter örgütlere karşı mücadele veren sol gruplarda komutanlık görevleri üstlenen Cerén, FMLN’nin bir legal siyasal partiye dönüşmesinin ardından siyasete girmiş ve hızla yükselmiştir.[6] 2009 yılındaki El Salvador tarihinde ilk kez sosyalistlerin zaferine tanıklık edilen Başkanlık seçimlerinde, FMLN adayı olan ve seçimleri kazanan Mauricio Funes’in Başkan Yardımcısı olarak yemin eden Cerén, şimdi Funes’in ardından kendisi bu koltuğa hazırlanıyor.[7] Başkan seçilmesi durumunda ülkedeki üç büyük sorun olan işsizlik, güvenlik problemleri[8] ve eğitimle uğraşacağını belirten Cerén, ülkesinde ilk “dijital üniversite” kurma sözünü vererek de dikkat çekmeyi başarmıştır.[9] Kadınların sorunlarına dikkat çekerek Kadın Bakanlığı kurulmasını da öneren Cerén[10], iç politikada özgürlükçü ve katı sosyalizmden çok sosyal demokrasiye yakın, dış politikada ise katı anti-emperyalist ve anti-Amerikancı olan Venezuela’nın efsanevi lideri Hugo Chavez ekolüne yakın gözükmektedir.[11] Cerén seçimlere favori olarak girmekte ve büyük bir sürpriz olmazsa seçimleri kazanması beklenmektedir.
Seçimlerde yarışacak diğer aday ise, 1946 doğumlu ve eski San Salvador valisi olan Norman Quijano’dur. Quijano, iç savaş sonrasında ülkeyi uzun yıllar halk tarafından pek de başarılı bulunmayan bir şekilde yöneten ARENA (Milliyetçi Cumhuriyetçi Birlik) partisinin adayı olarak seçimlerde El Salvador halkından destek arıyor.[12] FMLN’nin sosyalist pozisyonuna karşı çıkan Quijano, seçim kampanyasını daha çok ekonomi üzerinden yürüttü ve ihracat odaklı tarımsal bir kalkınma planı vaadetti.[13] Ayrıca ülkedeki yüksek suç oranlarının azaltılması Quijano’nun seçim vaatleri arasında en çok yer kaplayan konuydu.[14] FMLN’nin tarihsel olarak Amerika Birleşik Devletleri’ne yakın olduğu da biliniyor. Öyle ki, daha önce Amerikan Başkanı George W. Bush, bu ülkede sosyalistlerin iktidara gelmesi halinde ülkesinin El Salvador’la tüm ilişkilerini keseceğini açıklamıştı. Sosyalist bir gazeteci olan şimdiki Başkan Mauricio Funes ilk seçildiğinde de bu yönde endişeler yaşanmıştı ancak Başkan Obama, halk tercihlerine saygı duyduğunu belirterek ülkesinin El Salvador’la ilişkilerine bir sınırlandırma getirmemişti.
Son tahlilde, El Salvador’da yapılacak seçimlerde sosyalist aday Cerén’in sandıktan çıkması beklenmelidir. Latin Amerika’da sosyalist grupların iktidara geldikçe yumuşaması ve sosyal demokrasiye yelken açmaları, ABD’nin son yıllarda Orta Doğu’da İslamcı gruplara yönelik uyguladığı stratejinin bir benzerini andırmakta ve şu ana kadar yavaş ancak başarılı bir şekilde ilerlemektedir. Bu noktada Hugo Chavez’in ölümü sonrası Venezuela modelinin başarısız olması, ABD’nin elini daha da kuvvetlendirecektir.

Yrd. Doç. Dr. Ozan ÖRMECİ


[1] El Salvador anayasasına göre Başkanlar bir dönem için ve 5 yıllığına seçilmektedirler. Bkz;http://www.electionguide.org/elections/id/2311/.
[2] Web sitesi için; http://www.sanchezceren.com/.
[3] Web sitesi için; http://www.normanquijano.com/.
[4] “Salvadoran presidential election, 2014”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 19.02.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Salvadoran_presidential_election,_2014.
[5] “El Salvador: former leftwing guerrilla takes lead in presidential election”, The Guardian, Erişim Tarihi: 19.02.2014, Erişim Adresi: http://www.theguardian.com/world/2014/feb/03/el-salvador-guerrilla-leads-election-early-poll.
[6] “Salvador Sánchez Cerén”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 19.02.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Salvador_S%C3%A1nchez_Cer%C3%A9n.
[7] Archibold, Randal C., “El Salvador and Costa Rica Hold Presidential Elections”, Feb. 2, 2014, The New York Times, Erişim Tarihi: 19.02.2014, Erişim Adresi:http://www.nytimes.com/2014/02/03/world/americas/el-salvador-and-costa-rica-hold-presidential-votes.html?_r=0.
[8] El Salvador Mara Salvatrucha adlı örgütün en güçlü olduğu ülkelerden birisidir. Bu konuda bir yazı için, Sağır, Kıvanç (2012), “Bir Göçmenlik Dramı: Mara Salvatrucha”, Uluslararası Politika Akademisi, Erişim Tarihi: 19.02.2014, Erişim Adresi: http://politikaakademisi.org/bir-gocmenlik-drami-mara-salvatrucha/.
[9] “Salvadoran presidential election, 2014”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 19.02.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Salvadoran_presidential_election,_2014.
[10] “Salvadoran presidential election, 2014”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 19.02.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Salvadoran_presidential_election,_2014.
[11] “Salvador Sánchez Cerén”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 19.02.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Salvador_S%C3%A1nchez_Cer%C3%A9n.
[12] “Norman Quijano”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 19.02.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Norman_Quijano.
[13] “Salvadoran presidential election, 2014”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 19.02.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Salvadoran_presidential_election,_2014.
[14] Archibold, Randal C., “El Salvador and Costa Rica Hold Presidential Elections”, Feb. 2, 2014, The New York Times, Erişim Tarihi: 19.02.2014, Erişim Adresi:http://www.nytimes.com/2014/02/03/world/americas/el-salvador-and-costa-rica-hold-presidential-votes.html?_r=0.